നാല് ഉപദേശങ്ങൾ

മൊഴിമാറ്റം നടത്തിയ ചിത്രങ്ങളുൾപ്പടെ 2008-ൽ കേരളത്തിൽ ഇറങ്ങിയ 80 ചിത്രങ്ങളിൽ ആകെ മൂന്നെണ്ണമാണ് (ട്വെന്റി ട്വെന്റിയുടെ മെഗാഹിറ്റിനു കീഴെ) ബോക്സാഫീസ് കണക്കിൽ സൂപ്പർ ഹിറ്റായത്. അണ്ണൻ തമ്പി, ഇന്നത്തെ ചിന്താവിഷയം, വെറുതേ ഒരു ഭാര്യ. ഇവയിൽ അവസാനം പറഞ്ഞ രണ്ടെണ്ണവും തിയേറ്ററിൽ ചെന്നിരുന്ന് വിജയിപ്പിച്ചുകൊടുത്തത് സ്ത്രീജനങ്ങളാണ്. അവരെ സംബന്ധിക്കുന്ന എന്തോ ഒന്ന് അവർക്ക് പ്രയോജനപ്പെടുന്നരീതിയിൽ ഈ സിനിമകളിലുണ്ടെന്ന സാമാന്യധാരണയാണ് ഈ സിനിമകളിലേയ്ക്ക് സ്ത്രീകളെ വലിച്ചടുപ്പിച്ച ഘടകം. സ്ത്രീകളെ ലക്ഷ്യമാക്കി പുരുഷന്മാർ നിർമ്മിച്ച ഈ സിനിമകളിൽ പൊതുവായി ചിലതുണ്ടെന്നതു സത്യം. അതിലൊന്ന് ഉപദേശങ്ങളുടെ പ്രസരമാണ്. കുടുംബസുസ്ഥിരതയും ഭദ്രതയും തദനുസൃതമായ വഴക്കവും കൈവരിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകതയും മാർഗനിർദ്ദേശവുമാണ് രണ്ടു സിനിമകളിലെയും കേന്ദ്രതത്ത്വം. സത്യൻ അന്തിക്കാട് സദാചാരപാഠത്തിനായി മോഹൻലാലിന്റെ താരമൂല്യത്തെ കൂട്ടു പിടിക്കുന്നു. ‘വെറുതേ ഒരു ഭാര്യ’യിൽ ഇതേ സംഗതി സാമൂഹികസ്ഥാപനങ്ങളാണ് നിർവഹിച്ചു കൊടുക്കുന്നത്. കുടുംബം സമൂഹത്തിന്റെ ഏകകമായതുകൊണ്ട് കുടുംബങ്ങൾക്കു മേൽ സമൂഹത്തിന് -പ്രത്യേകിച്ച് അതിലെ അധികാരസ്ഥാപനങ്ങൾക്ക്- ഒരു ഉത്തരവാദിത്വമുണ്ടെന്ന ധ്വനിയാണ് അതിലൂടെ നമുക്ക് ലഭിക്കുന്നത്. സിനിമയ്ക്കുള്ളിലെ ഉപദേശങ്ങലെല്ലാം തന്നെ പ്രച്ഛന്നവേഷം ധരിച്ച താക്കീതുകളോ ഭീഷണികളോ ആണ്. അവയെല്ലാം ലക്ഷ്യം വയ്ക്കുന്നത് സ്ത്രീകളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെയോ സ്ത്രീശരീരത്തിന്റെ സ്വയം നിർണ്ണയാവകാശത്തെയോ ആണ്. ഇങ്ങനെ വിധേയത്വത്തെ ഊട്ടി ഉറപ്പിക്കാനായി നിർമ്മിക്കപ്പെട്ട ചലച്ചിത്രത്തെ കേരളത്തിലെ പ്രബുദ്ധരായ സ്ത്രീസമൂഹം രണ്ടു കൈയ്യും കൂട്ടിയടിച്ച് വിജയിപ്പിച്ചുകൊടുത്തതിന്റെ രസതന്ത്രമാണ് ആലോചനാമധുരമായിരിക്കുന്നത് !

ബിന്ദു സുഗുണൻ ദമ്പതിമാരുടെ ( ഗോപികയും ജയറാമും) ഏകമകൾ അഞ്ജന പഠിക്കുന്ന സ്കൂളിലെ പ്രിൻസിപ്പാളാണ് ഉപദേശക വൃന്ദത്തിലെ ഒരു കണ്ണി. ‘കുറച്ചു നാളായി കുട്ടി സ്കൂളിൽ വരാതിരിക്കുന്നതിനാൽ അവളെ ഈ വർഷം പരീക്ഷയ്ക്കിരുത്തണോ’ എന്ന് ഞങ്ങൾ ആലോചിക്കുന്നുണ്ട് എന്നാണ് അവർ മകളെ അന്വേഷിച്ചെത്തിയ അമ്മയോട് പറയുന്നത്. അച്ഛനും അമ്മയും മകളും കൂടി ഒന്നിച്ചെത്തിയാൽ മാത്രമേ ഇനി അവളെ ഇവിടെ പഠിപ്പിക്കണോ എന്ന കാര്യം പോലും ഞങ്ങൾ ആലോചിക്കുകയുള്ളൂ എന്നും തീർത്തും മയമില്ലാത്ത സ്വരത്തിൽ അവർ അറിയിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനു മുൻപ് മകളെക്കുറിച്ച് സ്കൂളിലേയ്ക്ക് ഫോൺ വിളിച്ച് അന്വേഷിക്കുന്ന അച്ഛനോട് അസഹിഷ്ണുതയോടെ ഇതേ കഥാപാത്രം പെരുമാറുന്ന ഒരു രംഗം സിനിമയിലുണ്ട്. സ്കൂൾ കുട്ടികളിൽ നിന്ന് പിരിച്ചെടുക്കുന്ന ഫീസിന്റെ ബലത്തിൽ ജീവിച്ചുപോകുന്ന ഒരു കഥാപാത്രത്തിന് കുടുംബകാര്യങ്ങളിൽ ഇടപെടാനും (മാതാപിതാക്കൾ ഒന്നിച്ചു വന്നാൽ മാത്രം കുട്ടിയെ തുടർന്നു പഠിക്കാൻ അനുവദിക്കുകയുള്ളൂ..??) കുട്ടിയുടെ സ്വത്വത്തിന്മേൽ അധികാരാവകാശങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കാനുമുള്ള അഹങ്കാരം എവിടുന്ന് കിട്ടി? രണ്ടാമതായി ഇതേ അധികാരവകാശങ്ങൾ എടുത്തു പ്രയോഗിക്കുന്നത് ഒരു പോലീസധികാരിയാണ്. അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ അയാൾ സുഗുണനെ ചൂളിക്കുകയാണ്. അമ്മ ഇല്ലാത്ത കുറവ് മകൾ അറിയരുതെന്നു കരുത്തി മകളുടെ സന്തോഷത്തിനായി അച്ഛൻ വാങ്ങിക്കൊടുത്ത ഒരു മൊബൈൽ ഫോണിനെ മുൻ‌നിർത്തിയാണ് അയാളുടെ ഉപദേശം. കൌമാരപ്രായക്കാരിയായ ഒരു കുട്ടിയുടെയും അവളുടെ അച്ഛന്റെയും വിവേചന ബുദ്ധിയ്ക്കു മേലാണ് അയാൾ തേരോടിക്കുന്നത്. അതും ആധികാരികമായി. ഉപദേശം വീട്ടിൽ വച്ചാണെങ്കിലും (അയാൾ അയൽ വാസിയാണെന്ന് സാന്ദർഭിക സൂചനയുണ്ട്) വേഷം പോലീസ് യൂണിഫോം തന്നെയെന്നത് ദൃശ്യപരമായി പ്രാധാന്യമർഹിക്കുന്ന വസ്തുതയാകുന്നു. സിനിമയിൽ ഫോൺ കൊണ്ട് അവൾ നേടിയ പ്രണയം (സത്യത്തിൽ ഫോൺ കൊണ്ടല്ല, അതിനുമുൻപേ അവൾക്ക് പ്രണയതാത്പര്യങ്ങളുണ്ട്) സിനിമയിൽ അപകടകാരിയാവുന്നില്ല. അവളെ അത്തരമൊരവസ്ഥയിൽ കണ്ടെത്തിയ സാമൂഹികവിരുദ്ധരാണ് പ്രശ്നമുണ്ടാക്കുന്നത്. എന്നിട്ടും കുറ്റം മൊബൈൽ ഫോണിനാണെന്നത് സമൂഹത്തിന്റെ സാമാന്യധാരണകളുമായി സിനിമകൾ നീക്കുപോക്കുകൾ നടത്തുന്നതിനു നല്ല ഉദാഹരണങ്ങളിലൊന്നാണ്. ഫലത്തിൽ പോലീസുകാരന്റെ ഉപദേശം ഇരയുടെ കുഴപ്പം കൊണ്ടാണ് പ്രശ്നങ്ങളുണ്ടാകുന്നതെന്ന് വെടിപ്പായി പറഞ്ഞു വയ്ക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. പട്ടിയെ അല്ല, കടിയേൽക്കാൻ സാധ്യതയുള്ളവരെയാണ് കെട്ടിയിടേണ്ടത് എന്ന് ചുരുക്കം. പെൺ‌കുട്ടിയെ എങ്ങനെ വളർത്തണമെന്നതിന്റെ സംക്ഷിപ്തവിവരണമാണിത്. അതിന് അച്ഛനേക്കാൾ കൂടുതൽ അമ്മയ്ക്കാണ് കഴിയുക എന്ന് പറയാതെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അയാൾ കുടുംബകാര്യത്തിൽ തന്നെയാണ് ഇടപെടുന്നത്. അതിഥി വേഷത്തിൽ റഹ്‌മാൻ എത്തുന്നത് ഈ ഒരു ഉപദേശപ്രസംഗത്തിനുമാത്രമാണെന്ന വസ്തുത സിനിമയ്ക്കുള്ളിൽ ഈ കഥാപാത്രത്തിന്റെയും അയാളുടെ ഉപദേശത്തിന്റെയും പ്രാധാന്യത്തെ അടിവരയിടുന്നു. സുഗുണനെ കമാ എന്നൊരക്ഷരം മിണ്ടാതെ നിർത്തുകയും പതിമൂന്നുവയസ്സുകാരിയെ (പശ്ചാത്താപവിവശയാക്കി) കരയിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അഭിപ്രായപ്രകടനങ്ങളാണ് പോലീസുകാരൻ കാഴ്ച വയ്ക്കുന്നത്. അച്ഛന്റെയും മകളുടെയും പ്രതികരണങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ആ ഉപദേശത്തെ അരിപ്പയില്ലാതെ ഉള്ളിലേയ്ക്കെടുന്നുണ്ട് എന്നുമാണ്. എന്നു വച്ചാൽ സിനിമ കാണുന്ന ആയിരങ്ങൾക്ക് സമൂഹത്തിൽ ജീവിക്കേണ്ടതും ജീവിക്കാൻ അനുവദിക്കേണ്ടതും എങ്ങനെ എന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവു ലഭിക്കുന്ന സുമുഹൂർത്തമാണത്.

ഈ രണ്ടു ഉപദേശങ്ങളിൽ ആദ്യത്തേതിൽ ഭാര്യയും (അമ്മയും) അടുത്തതിൽ ഭർത്താവും (അച്ഛനും) ആണ് ശ്രോതാക്കൾ. രണ്ടും കൌമാരപ്രായക്കാരിയായ പെൺ‌കുട്ടിയെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ളതാണ്. സിനിമയുടെ മൊത്തത്തിലുള്ള നോട്ടം ബിന്ദുവിലായിരിക്കുകയും അവളുടെ കലഹം, ഒരു കുടുംബത്തിന്റെ അടിതെറ്റിക്കുന്നതായി വിവരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു സിനിമയിൽ വളർന്നു വരുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയെപ്രതിയുള്ള ഉത്കണ്ഠയ്ക്ക് സവിശേഷമായ സ്ഥാനം ഉണ്ട്. അവളുടെ അവസ്ഥ ഭാവിയിൽ ബിന്ദുവിന്റേതിനു സമാനമായിരിക്കും എന്നത് ഏതാണ്ട് ഉറപ്പാണ്. ആവഴിക്കാണ് ഉപദേശങ്ങൾ ശ്രദ്ധെയമാകുന്നത്. അമ്മയും മകളും മാത്രമായ ഒരു സീനിൽ വിവാഹത്തിനു മുൻപ് താൻ നൃത്തം പഠിച്ചിരുന്നതിനെപ്പറ്റിയും വിവാഹശേഷം കമ്പ്യൂട്ടർ പഠിക്കാൻ അനുവദിക്കാമെന്നു പറഞ്ഞ സുഗുണന്റെ വാക്കുമാറ്റത്തെപ്പെറ്റിയും ഒട്ടൊരു നോവോടെ ബിന്ദു മകളെ അറിയിക്കുന്നുണ്ട്. റിയാലിറ്റി ഷോയെപ്പറ്റി ഉത്സാഹത്തോടെ സംസാരിക്കുന്ന മകളുടെ മൊട്ടിടുന്ന ആവേശത്തെ, ജീവിതപാരുഷ്യങ്ങൾ വാട്ടിയ അമ്മ, തല്ലിക്കെടുത്തുന്ന വിധമാണത്. അവരുടെ മുന്നിൽ മറ്റു വഴിയില്ല. കുട്ടിയുടെ സ്വയം നിർണ്ണയാവകാശങ്ങൾ, പെണ്ണാണ് എന്നതിന്റെ പേരിൽ ഇല്ലാതാക്കിക്കളയാൻ ശ്രമിക്കുന്ന വെമ്പുന്ന അദൃശ്യമായ ഒരു സമൂഹം ബിന്ദുവിനെ എന്നപോലെ അഞ്ജനയെയും സമാന്തരമായി പിന്തുടരുന്നുണ്ട്, ഗിരീഷ്കുമാർ രചിച്ച തിരക്കഥയിൽ. എന്നാൽ ആ ഭാവം ഒട്ടും പുറത്തു കാണിക്കാതെ. ഒരു വശത്തേയ്ക്ക് മാത്രം ചായുന്ന ഉപദേശങ്ങളും വിലക്കുകളും അണിഞ്ഞിരിക്കുന്ന മുഖ്യഭാവം അവ ആസന്നമായ സാമൂഹിക പുരോഗതിയെ ലക്ഷ്യമാക്കി മഹത്തായ ഏതോ കാര്യം ചെയ്യുന്നു എന്നതാണ്. സത്യം അതല്ലതാനും.

കുറെകൂടി ശ്രദ്ധ അർഹിക്കുന്ന അടുത്ത ഉപദേശം ഒരു മനശാസ്ത്രജ്ഞന്റെ വകയാണ്. ഡോ ചെറിയാൻ പോൾ എന്നാണ് ഗണേഷ്കുമാർ അഭിനയിക്കുന്ന ആ കഥാപാത്രത്തിന്റെ പേര്. (ഇതും ഉപദേശത്തിനു വേണ്ടി മാത്രമുള്ള ഒരു അതിഥി വേഷമാണ്) ഭാര്യ പിരിഞ്ഞു പോവുകയും മകൾ ഏതു സമയത്തും ആക്രമിക്കപ്പെടാം എന്ന ഉത്കണ്ഠയിൽ മതിഭ്രമത്തിനു വശപ്പെടുകയും ചെയ്ത സുഗുണനെ ചികിത്സിച്ച അയാളാണ്. സുഗുണന്റെ പ്രശ്നം അയാൾ തിരിച്ചറിയുന്നുണ്ട്. കുട്ടിക്കാലത്തേ നഷ്ടപ്പെട്ട അമ്മയെയാണ് അയാൾ ഭാര്യയിൽ തേടിയിരുന്നത്. അതു കിട്ടാതെ വന്നപ്പോൾ കുറ്റം പറച്ചിലിൽ അയാൾ സമാധാനം കണ്ടെത്തി. ഇരുട്ടിവെളുക്കുവോളം നാലു ചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ മെനയുന്ന സ്ത്രീയുടെ പെടാപ്പാടും വികാരങ്ങളും അയാൾ കണ്ടില്ല. അവളുടെ താത്പര്യങ്ങളെ നിർദ്ദയം അയാൾ അവഗണിച്ചു. ഇത്രയും വിശദീകരണം നന്നായി. അതിനുശേഷം അയാൾ ബിന്ദുവിനോട് പറയുന്നത് ഭാര്യയുടെ കടമ നിർവഹിക്കാൻ നിങ്ങൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല എന്നാണ്. അതായത് സുഗുണൻ എന്ന മനോരോഗിയുടെ മുന്നിൽ അമ്മ കളിക്കാൻ അവർ നിന്നു കൊടുക്കാതിരുന്നതാണ് സർവ കുഴപ്പങ്ങൾക്കും കാരണം. സിനിമയിൽ സുഗുണൻ എന്ന ഭർത്താവിനെ ഇഷ്ടപ്പെടാനുള്ള ഒരു കാരണം തിരക്കിയാൽ നിരാശയായിരിക്കും ഫലം. കാമപ്രകടനം ഉൾപ്പടെ അറപ്പിക്കുന്ന രീതിയിലാണ് അയാളുടെ ചേഷ്ടകളുടെയും പ്രവൃത്തികളുടെയും ചിത്രീകരണം. എന്നിട്ടും സിനിമാന്ത്യത്തിൽ ഡോക്ടറുടെ ഉപദേശപ്രസംഗത്തിൽ അവൾ കുറ്റക്കാരിയാണ്. അതെങ്ങനെ? ഇത്രത്തോളം പ്രാധാന്യമില്ലെന്നു തോന്നുമെങ്കിലും മറ്റൊരു ഉപദേശം കൂടി സിനിമയെ ശുഭാന്തമാക്കാൻ കിണഞ്ഞു പരിശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്. ബിന്ദുവിന്റെ അച്ഛന്റെ (ഇന്നസെന്റ്) ഉപദേശമാണത്. അതും ഒരു സാമൂഹികസ്ഥാപനവുമായി അടുത്തു ബന്ധം പുലർത്തുന്ന ഒന്നാണെന്ന കാര്യം പെട്ടെന്ന് ആരും ശ്രദ്ധിക്കാൻ ഇടയില്ല. അയാൾ ഒരു വക്കീൽ ഗുമസ്ഥനായിരുന്നു. നിരവധി വിവാഹമോചനകേസുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്തതിന്റെ അനുഭവപരിചയത്തിൽ നിന്നാണ് അയാൾ മകളെ ഭർത്താവുമായി ഒത്തുപോകാൻ ഉപദേശിക്കുന്നത്. ഒറ്റയ്ക്കു നിൽക്കുന്ന സ്ത്രീ ഒരു ബാധ്യതയായിരിക്കും എന്ന് അയാൾ അടുത്തു വിവാഹം കഴിഞ്ഞ മകനെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. അയാളുടെ ഉപദേശവും നിർബന്ധവും, ഡോക്ടറുടെ കുറ്റപ്പെടുത്തലും പരിഹാരനിർദ്ദേശവും, പ്രിൻസിപ്പാളിന്റെ ഭീഷണിയും താക്കീതും ഇതെല്ലാം കൂടി ചേർന്ന് സ്വന്തം ഇച്ഛാശക്തി നഷ്ടമായി തീർന്ന ഒരു സ്ത്രീയുടെ ദുരന്തത്തെയാണ് ‘വെറുതേ ഒരു ഭാര്യ’യുടെ വിജയമായി നാം കൊട്ടിഘോഷിക്കുന്നത്.

മാർക്സ് വിവരിച്ചതുപോലെ സ്ത്രീ വീടെന്ന പണിശാലയ്ക്കുള്ളിലെ ചൂഷിതയായ തൊഴിലാളിയും ഭർത്താവ് അവളുടെ അദ്ധ്വാനത്തിന്റെ മിച്ചമൂല്യത്തെ സുഖാനുഭവമെന്ന മൂലധനവർദ്ധനയ്ക്ക് നിരന്തരം ഉപയുക്തമാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മുതലാളിയുമാണെന്ന ആശയത്തെ സിനിമ ചെന്നു തൊടുന്നു എന്നതു സത്യം. അത്രമാത്രം. ആദ്യഭാഗങ്ങളിൽ സിനിമ കൈക്കൊള്ളുന്ന സ്ത്രീയ്ക്ക് അനുകൂലമായ ചായ്‌വും സഹാനുഭൂതിയും പിന്നെ പിന്നെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നതായാണ് കാണുന്നത്. ഭർത്താവുമായുള്ള കലഹം (പണിമുടക്കു - നിസ്സഹകരണ സമരം തന്നെ അത്) തുടങ്ങുന്ന അവസരം മുതലാണ് തിരക്കഥയിലെ ഈ ചുവടുമാറ്റം. കാരണം വ്യക്തമാണ്. സ്ത്രീയെ സഹനശക്തിയുടെ മൂർത്തരൂപമായി കാണാനും അതുവഴി ചെലവില്ലാതെ അവൾക്ക് സഹാനുഭൂതി നൽകിക്കൊണ്ടിരിക്കാനുമുള്ള കൌതുകം അവളുടെ കലഹത്തോടെ അവസാനിച്ചു പോകുന്നു എന്നുള്ളതാണ്. അതു നീണ്ടു നിൽക്കുന്നതോടെ, പക്ഷം തന്നെ മാറാനുള്ള ഉൾപ്രേരണ കാഴ്ചക്കാരിൽ വർദ്ധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പിന്നെവിടെയാണ് സിനിമയിൽ സ്ത്രീ പ്രേക്ഷകരെ സന്തോഷിപ്പിക്കുന്ന ഘടകം സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതെന്ന ചോദ്യത്തിനു പ്രസക്തിയുണ്ട്. സിനിമയുൾപ്പെടെയുള്ള കലാരൂപങ്ങൾ സാമൂഹികമായി കൈയാളുന്ന ഉപസ്ഥിതിയ്ക്കാണ് അതിന്റെ ക്രെഡിറ്റ് പോകേണ്ടത്. സിനിമയെന്ന പിതൃസ്വരൂപത്തിനുള്ളിൽ അതിരാവിലെ മുതൽ അർദ്ധരാത്രിവരെ നീണ്ടുപോകുന്ന കായികവും മാനസികവുമായ തങ്ങളുടെ ക്ലേശങ്ങൾ രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ടു എന്നതുകൊണ്ടുമാത്രം ചരിതാർത്ഥമായതാണ് സ്ത്രീപ്രേക്ഷകമനസ്സ്. ബിന്ദുവിനുണ്ടായിരുന്ന ആയാസങ്ങൾ എതെങ്കിലും തരത്തിൽ പരിഹരിക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടല്ല ‘വെറുതേ ഒരു ഭാര്യ’ അവസാനിക്കുന്നത്. പുതിയ മിക്സിയും ഇസ്തിരിപ്പെട്ടിയും സ്വർണ്ണവിലയെക്കുറിച്ചു് അടുക്കളയിൽ ചെന്നുള്ള അറിയിപ്പും പകരം വച്ചതു കൊണ്ട് ഒരു പക്ഷേ അയാളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ അവസാനിച്ചു പോകുമായിരിക്കാം. (മനശ്ശാസ്ത്രജ്ഞൻ ഡോക്ടർ നന്നായി പണിചെയ്തിരിക്കണം, അമ്മിയിലരയ്ക്കാനും പശുവിനെ കറക്കാനും ചിരട്ടക്കരിയിട്ട ഇസ്തിരി കൊണ്ടു ഉടുപ്പു വടിപോലെ തേയ്ക്കാനും അയാൾ ബിന്ദുവിനെ നിർബന്ധിച്ചിരുന്നത് അമ്മയുടെ ഓർമ്മയിലായിരുന്നു. മാതൃരതി. ആ അസുഖം മാറി! പകരം മറ്റൊന്ന് ഉണ്ടായോ എന്ന സംശയത്തിന് സിനിമ ചില അടിസ്ഥാനങ്ങൾ നൽകുന്നുണ്ട്. മകളോടുള്ള പ്രണയമാണത്. അതു വഴിയേ. ) പ്രണയത്തെ വസ്തുക്കളിലേയ്ക്ക് മാറ്റി പ്രതിഷ്ഠിച്ചുകൊണ്ട് മധ്യവർഗസ്ത്രീകളുടെ പ്രശ്നത്തിൽ തൊട്ടു എന്നു ഭാവിച്ച ഈ സിനിമ അവരുടെ വികാരങ്ങളെയും ആത്മാഭിമാനത്തെയും നോക്കി കൊഞ്ഞനം കാണിക്കുകയല്ലേ ഫലത്തിൽ ചെയ്തത്? നിങ്ങൾക്ക് എന്തു വേണമെന്ന് ഞങ്ങൾക്കറിയാം എന്നാണല്ലോ ഉപദേശങ്ങളെല്ലാം കൂടി സ്ഥാപിച്ചത്. ‘വെറുതെ ഒരു ഭാര്യ’ എന്ന ആദ്യ ശീർഷകത്തിനും ‘വെറുതെ അല്ല ഭാര്യ’ എന്ന അവസാന ശീർഷകത്തിനുമിടയിൽ ആകെ ഉണ്ടാവുന്ന മാറ്റം കലഹിക്കുന്ന സ്ത്രീയെ പ്രശ്നരഹിതയായി എങ്ങനെ മാറ്റിയെടുക്കാം എന്ന ആലോചനമാത്രമാണ്. ഈ ആലോചനയുടെ ഉപരിതലചിത്രീകരണത്തെയാണ് സ്ത്രീകളെല്ലാവരും കൂടി വീട്ടിൽ നിന്നിറങ്ങി തിയേറ്ററിൽ ചെന്നിരുന്ന് കൈയ്യടിച്ചു വിജയിപ്പിച്ചുകൊടുത്തത്.
ശാന്തം പാപം !

അനു :
ഈ സിനിമയുടെ ശീർഷകം ‘വെറുതെ ഒരു ഭർത്താവ്’ അഥവാ ‘വെറുതെ അല്ല ഭർത്താവ്’ എന്നായാലും കുഴപ്പമില്ല എന്നു വരുന്നത് ചില്ലറക്കാര്യമാണോ?