മുടികറുപ്പിച്ചതു കൊണ്ട് നേരം വെളുക്കുമോ?

കോഴിക്കോട്ടെയ്ക്കുള്ള യാത്രയ്ക്കിടയില്‍ ഒരിക്കല്‍ സ്റ്റേഷനില്‍ ട്രെയിന്‍ ക്രോസ്സിംഗിനു വേണ്ടി നിര്‍ത്തിയിട്ടിരിക്കേയുള്ള ഒരു കാഴ്ചയാണ്. ഒരു ഭ്രാന്തി തൊട്ടടുത്തുള്ള ചവറ്റുക്കുട്ടയില്‍ നിന്ന് എന്തോ എടുത്തു കടിച്ച് കാരുന്നു. പെട്ടെന്ന് എവിടുന്നോ ഒരു പോലീസുകാരന്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് ലാത്തികൊണ്ട് ഉന്തിതള്ളി ചീത്തപറഞ്ഞ് അവളെ അവിടെ നിന്ന് ഓടിക്കാന്‍ ഒരു പാഴ്‌ശ്രമം നടത്തി. അവള്‍ ലവലേശം കൂസാതെ നില്‍ക്കുന്നതു കണ്ടതോടെ അയാള്‍ക്ക് കലികയറി. ലാത്തികൊണ്ട് സാമാന്യം ശക്തമായി അടിച്ചുകൊണ്ട് അവളോട് അവിടെനിന്ന് പോകാന്‍ പറഞ്ഞു. ഉറക്കെ. അടികൊള്ളുമ്പോള്‍ വേദനയുടെ ലാഞ്ഛന മുഖത്തു വരുമെങ്കിലും അവള്‍ തിന്നുന്ന പ്രവൃത്തി ചിരിക്കുകയാണോ എന്നു തോന്നുന്ന മുഖഭാവത്തോടെ തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടു തന്നെയിരുന്നു. ദേഹത്തേല്‍ക്കുന്ന അടിയുടെ വേദനപോലും തിരിച്ചറിയാനാവാത്തവിധം അസുഖമാണവള്‍ക്ക് എന്നു വ്യക്തം. പോലീസുകാരുണ്ടോ, എപ്പോഴെങ്കിലും മനുഷ്യമനസ്സുകളെ മനസ്സിലാക്കിയിട്ട്? ഓങ്ങിയ ലാത്തികൊണ്ടുള്ള ഒരടി കഷ്ടിച്ച് മുഖത്തില്‍ കൊള്ളാതെ രക്ഷപ്പെട്ട് അവളുടെ തോളെല്ലില്‍ തട്ടിയ ശബ്ദം, തീവണ്ടിയിലിരുന്നു ജനാലവഴി കാഴ്ച കണ്ട് മൂടനങ്ങാന്‍ വയ്യാതിരിക്കുന്ന അനങ്ങാപ്പാറകളെല്ലാം അതു കേട്ടു നെറ്റി ചുളിച്ചു.

അത്രയുമായപ്പോള്‍ അതുവരെ വായനയില്‍ മുഴുകിയിരിക്കുകയായിരുന്നു എന്നു തോന്നിച്ച മെലിഞ്ഞ് ഷേവ് ചെയ്യാത്ത മുഖമുള്ള ഒരു മദ്ധ്യവയസ്കന്‍ അതിവേഗം വെളിയിലേയ്ക്ക് ചാടിയിറങ്ങി തല്ലുന്ന പൊലീസുകാരനും തല്ലുകൊള്ളുന്ന
ഭ്രാന്തിയായ സ്ത്രീയ്ക്കും മദ്ധ്യത്തില്‍ നിന്ന് ‘ഇങ്ക്വിലാബ് സിന്ദാബാദ്’ എന്നുറക്കെ വിളിച്ചു. അസാധാരണമായ മുഴക്കമുണ്ടായിരുന്നു അയാളുടെ ശബ്ദത്തിന്. വണ്ടിയില്‍ ഒതുങ്ങിക്കൂടി ഒരറ്റത്ത് ഇരുന്നിരുന്നപ്പോള്‍ കാണാത്ത ഊര്‍ജ്ജസ്വലത ശാരീരിക ചലനങ്ങള്‍ക്ക്. പെട്ടെന്ന് ആളുകൂടി. നഗ്നമായ മനുഷ്യാവകാശലംഘനം കണ്‍‌മുന്നില്‍ തന്നെ നടന്നതിനെപ്പറ്റിയോ പൌരാവകാശത്തെപ്പറ്റിയോ വളരെ ചുരുങ്ങിയ വാക്കുകളില്‍ അയാള്‍ എന്തോ പറഞ്ഞു. പോലീസുകാരന്‍ ആദ്യം അയാളോട് തട്ടിക്കയറാന്‍ ഒരു ശ്രമം നടത്തി. ‘നീയാരാണ് ജനപ്രതിനിധിയോ മറ്റോ ആണോ വല്ലവരുടെയും കാര്യങ്ങളിലിടപെടാന്‍, നീ മാത്രമേയുള്ളോ ഇവിടെ പൌരനായിട്ട്.. “ പോലീസിനുസഹജമായ മട്ടില്‍ ആക്രോശങ്ങള്‍ അയാളില്‍ നിന്നുയര്‍ന്നു. പിന്നെ അയാളുടെ സ്വരം ദുര്‍ബലമായി. കൂടിയ ജനം രണ്ടു തട്ടിലായി പരസ്പരം തിരിഞ്ഞു നിന്ന് സംസാരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പിച്ചകാരുടെ വൃത്തിഹീനത, രോഗങ്ങള്‍ പരത്തുന്നതിലുള്ള പങ്ക്... അടികൊടുക്കുകയല്ല, ഇവറ്റകളെ ജയിലില്‍ പിടിച്ചിടുകയാണു വേണ്ടതെന്ന സുചിന്തിതമായ അഭിപ്രായങ്ങള്‍... മറ്റൊരു വിഭാഗം പോലീസുകാരുടെ മനുഷ്യത്വമില്ലായ്മ, അവശരോട് സമൂഹം കാണിക്കുന്ന അവഗണന, മനസ്സാക്ഷിയുടെ മരവിപ്പ് തുടങ്ങിയവ സ്വന്തം ആത്മകഥാഖണ്ഡങ്ങളില്‍ നിന്നു ചോരയോടെ ചീന്തിയെടുത്ത ഉദാഹരണങ്ങള്‍ സഹിതം നിരത്താന്‍ തുടങ്ങി.

ക്രോസ്സ് ചെയ്യാനുള്ള വണ്ടി കൂകിവിളിച്ചുകൊണ്ട് പാഞ്ഞുപോയി. നിസ്സംഗതയോടെ ഒന്നുലഞ്ഞ് ട്രെയിന്‍ പതുക്കെ ചലിച്ചു തുടങ്ങി. കൂട്ടം കൂടിയവരില്‍ ഭൂരിഭാഗവും ഓടിവന്ന് വണ്ടിയില്‍ കയറി. നോക്കുമ്പോള്‍ ഭ്രാന്തിയായ സ്ത്രീ തനിക്കു ചുറ്റും നടന്നകാര്യങ്ങള്‍ ഒന്നുമറിയാതെ അപ്പോഴും ചവറ്റുക്കുട്ടയില്‍ തിന്നാന്‍ ഇനിയെന്തെങ്കിലും ബാക്കിയുണ്ടോ എന്നു ആകാംക്ഷയോടെ നോക്കി അവിടെ തന്നെയുണ്ട്. പോലീസുകാരന്‍ അല്പം മാറി അസ്വസ്ഥനായി ചുറ്റും ചുഴിഞ്ഞ് നോക്കുന്നുണ്ട്. ലാത്തി അപ്പോഴും അയാളുടെ കയ്യിലുണ്ട്. ആലോചനയുടെ കാഠിന്യത്തിനിടയില്‍ മുന്‍‌വശത്തെ വായുമണ്ഡലത്തെ അബോധപൂര്‍വം അതു ശിക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്. കണ്മുന്നില്‍ നടന്ന അവകാശലംഘനത്തില്‍ ആരുടെയും ഒത്താശകൂടാതെ ഇടപെട്ട ആ താടിക്കാരനായ മെലിഞ്ഞ മനുഷ്യനെ മാത്രം കാണാനില്ല. അയാള്‍ തിരിച്ചു വന്നില്ല. മറ്റേതെങ്കിലും കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റില്‍ കയറിക്കാണും. അല്ലെങ്കില്‍ പ്രതിഷേധത്തോടെ ബാക്കി യാത്ര പൊടുന്നനെ വേണ്ടെന്നു വച്ചിരിക്കും.

അനീതിയാണെന്ന് വ്യക്തമായി അറിയാവുന്ന കാര്യത്തില്‍ ഇടപെടാന്‍ നമ്മെ ആരെങ്കിലും ചുമതലപ്പെടുത്തണോ? “നീ ആരാണ് ഇതിലിടപെടാന്‍...” എന്നുള്ളത് മര്‍ദ്ദകന്റെ, അയാളോട് അനുഭാവമുള്ളവന്റെ ചിരസ്ഥായിയായ ചോദ്യമാണ്. മാറാന്‍ കൂട്ടാക്കാത്ത സാമാന്യബോധങ്ങളെ എന്നെങ്കിലും ഉത്തരങ്ങള്‍ കൊണ്ട് തൃപ്തിപ്പെടുത്തുക സാദ്ധ്യമാണോ? എന്നിട്ടും ഒരു വിഭാഗം ജനങ്ങള്‍ -അവരുടെ എണ്ണം വളരെ കൂടുതലാണു താനും- അസ്വസ്ഥരാകുന്നത് അനീതി തനിക്കു മുന്നില്‍ നടന്നു എന്നതുകൊണ്ടല്ല. മറിച്ച് അനീതിയ്ക്കെതിരെ ഒരാള്‍ - തന്നില്‍ നിന്ന് വേറിട്ട ഒരാള്‍ - ഇറങ്ങിപുറപ്പെട്ടു എന്നു കാണുന്നതിലാണ്. ഒരു കുറ്റകൃത്യം കൂട്ടത്തോടെ കണ്ടു ആസ്വദിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന മാരകമായ മാനസികാവസ്ഥയ്ക്ക് നിരവധി പ്രാവശ്യം നമ്മള്‍ വിധേയരായിട്ടുണ്ട്. പലപ്പോഴും നമ്മുടെ സൈക്ക് മറുകണ്ടം ചാടി കുറ്റവാളികളോട് അനുഭാവം പ്രകടിപ്പിക്കുകയും കുറ്റകൃത്യത്തെ പൌരബോധത്തോടെ തടയാന്‍ ശ്രമിച്ചവ്യക്തിയെ ശത്രുവാക്കുകയും ചെയ്യും. ‘മരിക്കാന്‍ പോകുന്നവനു വെള്ളം കൊടുക്കാന്‍ നീയാരാണ്, ദൈവമോ എന്നത്( ‘മുണ്ഡനം ചെയ്യപ്പെട്ട ജീവിതം‘ ) കഥയിലെ മാത്രം ചോദ്യമല്ല. ആരുടെയോ പ്രശ്നത്തില്‍ ഇടപെടുന്ന ആരോ ഒരാള്‍ സത്യത്തില്‍ വിധിവിഹിതത്തെ ലംഘിക്കുന്ന, ദൈവമാവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന, നേതാവാകാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരാളാണെന്നു നമുക്ക് തോന്നുന്നതാണ് അയാളെ എതിര്‍ക്കാതെ പറ്റില്ല എന്ന അവസ്ഥയില്‍ നമ്മളെ കൊണ്ടുചെന്നെത്തിക്കുന്നത്. താന്‍ ചെയ്യേണ്ടതു ചെയ്യുന്ന തന്റെ മുന്നില്‍ കയറി നില്‍ക്കുന്ന അങ്ങനെ തന്റെ അസ്തിത്വത്തെപ്പോലും അസ്ഥിരപ്പെടുത്തുന്ന ദൈവത്തെയാണ് തെറ്റുകളുടെ സാത്താനെക്കാളും പേടിക്കേണ്ടത്.

സമരം രാഷ്ട്രീയപ്രവര്‍ത്തനമാണ്. അത് ആത്മീയപ്രവര്‍ത്തനവുമാണ്. അവനവനെ/അവളവളെ ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തലാണ് അതിന്റെ ആദ്യപടി. ഈ വാസ്തവമാണ് സാമാന്യബോധം പലപ്പോഴും മറന്നുപോകുന്ന പരിണതി. പീഡകനു മാത്രമല്ല തനിക്കുകൂടി ബോദ്ധ്യം വരാനാണ് തന്റെ സമരത്തെ ഗാന്ധി മതാനുഭവങ്ങളുമായി ചേര്‍ത്തുകെട്ടി ചിട്ടപ്പെടുത്തിയത്. തോക്കെടുത്ത് ശത്രുവിനു നേരെ ചാടുന്നവനും വിശ്വാസത്തിന്റെ ഇരയാണ്. കറുത്തബാഡ്ജുധരിച്ചും വാമൂടിക്കെട്ടിയും തുണിയഴിച്ചും പട്ടിണികിടന്നും സ്വയം ചങ്ങലയ്ക്കിട്ടും ഇന്ദ്രിയ നിഗ്രഹം ചെയ്തും വരിപ്പണം നല്‍കിയും കത്തികൊണ്ട് സ്വയം കുത്തിക്കീറിയും തീപ്പന്തമായി നിന്നെരിഞ്ഞും സമരം ചെയ്യാമെന്നു വരുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്. മുന്‍പ് പാളയത്ത് ആരോടും ഒന്നും മിണ്ടാതെ, നട്ടുച്ചയ്ക്ക് കോട്ടുമിട്ട് അലഞ്ഞുതിരിഞ്ഞുനടന്നിരുന്ന ഒരു മനുഷ്യന്‍ ശരീരത്തിലാകെ കുത്തിവച്ചിരുന്ന സിഗററ്റുകൂടുകളിലെ കുത്തിവരകളിലൂടെ നടത്തിയതും സമരമാണ്. മാതൃക ഇങ്ങനെ :
വാര്‍ത്ത
“ ഇന്നു വൈകുന്നേരം 5 മണിക്ക് ഗാന്ധിപാര്‍ക്ക് മൈതാനിയില്‍ മുഖ്യമന്ത്രി കരുണാകരന്‍ പ്രസംഗിക്കുന്നു.“
“അതിനു ഞാനെന്തോ വേണം?”

എങ്കിലും ഏറുകൊള്ളാനായി കാലാകാലം കായ്ക്കുന്ന മാവുകളെ (വിഷ്ണുപ്രസാദ്)പ്പോലെയാണ് ആക്ടിവിസ്റ്റുകള്‍. ആര്‍ക്കുവേണ്ടിയാണോ കായ്ക്കുന്നത് അവരാല്‍ ശിക്ഷിക്കപ്പെടാന്‍ വേണ്ടിയുള്ള വിചിത്രവിധി. മുത്തങ്ങയില്‍ ജാനുവിനെയും ഗീതാനന്ദനെയും നോവിച്ചുവിട്ടത് പൊലീസല്ല, നാട്ടുകാരുതന്നെയാണ്. നവാബ് രാജേന്ദ്രന്‍ ശല്യക്കാരനായ വ്യവഹാരിയായിരുന്നു. (ആര്‍ക്ക്?) നര്‍മ്മദാബച്ചാവോ ആന്ദോളനില്‍ വലിഞ്ഞു കയറിച്ചെന്ന അരുന്ധതി റോയ് വെള്ളം കയറിവന്നപ്പോള്‍ തുണിയും വലിച്ച് എഴുന്നേറ്റോടിയതും മാപ്പെഴുതികൊടുത്ത് കോടതിയലക്ഷ്യത്തിന്റെ ശിക്ഷയില്‍ നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടതും ആയിരുന്നില്ലേ കൌതുക വാര്‍ത്ത? അജിതയെന്തിനാണ് പെണ്‍‌കുട്ടികള്‍ക്കു വേണ്ടി ഇങ്ങനെ ഇറങ്ങി നടക്കുന്നത്? അവരുടെ കാര്യം നോക്കാന്‍ വീട്ടുകാരില്ലേ? ജോമോന്‍ പുത്തന്‍പുരയ്ക്കലിന് മരിച്ചുപോയ അഭയയുടെ കാര്യത്തില്‍ കുടുംബക്കാര്‍ക്കില്ലാത്ത താത്പര്യം എങ്ങനെ വന്നു? ചെങ്ങറസമരത്തെക്കുറിച്ച് അഭിപ്രായം പറഞ്ഞ മഹാശ്വേതാദേവി രാഷ്ട്രത്തിന് അപമാനമാണെന്ന് സുകുമാര്‍ അഴീക്കോട്. നമ്മളപ്പോള്‍ ആര്‍ക്കു വേണ്ടി കടയടയ്ക്കും ? മഹാശ്വേതാദേവിയ്ക്കോ സുകുമാര്‍ അഴീക്കോടിനോ? ദില്ലി, പഞ്ചാബ്, മണിപ്പൂര്‍, ഗുജറാത്ത്, മുംബായ്, നന്ദിഗ്രാം, ഖമ്മം, കോയമ്പത്തൂര്‍, പ്ലാച്ചിമട, ചെങ്ങറ .....ആര്‍ക്കൊക്കെ എവിടെയൊക്കെ ചെല്ലാമെന്നും ആരുടെയൊക്കെ കാര്യത്തില്‍ ഇടപെടാമെന്നും എങ്ങനെയായിരിക്കണം ആ ഇടപെടലുകളെന്നും തീരുമാനിക്കുന്നത് ആരാണ്?
അതല്ലേ കാതലായ പ്രശ്നം?

സത്യവാങ്‌മൂലം !
ബൂലോകത്തു അടുത്തിടെ നടന്ന പ്രതിഷേധസമരവുമായി ഈ പോസ്റ്റിന് ഒരു ബന്ധവും ഇല്ലാ.